وقتى كه آيه 135 سوره آل عمران بر پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله نازل شد : « و الدين اذا فعلوا فاحشه او ظلموا انفسهم ذكرو الله فاستغفروا لذنوبهم و من يغفر الذنوب الا الله و لم يصروا على ما فعلوا و هم يعلمون ، اولئك جزائهم مغفرة من ربهم و جنات تجرى من تحتها الانهار خالدين فيها و نعم اجر العالمين  » ، « و آنان كه هنگامى كه كار زشتى انجام دهند و يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مى افتند و براى گناهان طلب آمرزش مى كنند و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟ و اصرار بر گناه نمى كنند با اينكه مى دانند پاداششان آمرزش خداوند و بهشتهايى است كه از زير درختان آنها، نهرهایی جارى است كه در آن ها جاويد مى مانند و براستى چه پاداش نيكى براى اهل عمل هست» ، ابليس (پدر شيطانها) سخت ناراحت گرديد ، بالاى كوهى در مكه بنام « ثور » رفت و آژير خطرش بلند شد و همه يارانش را به تشكيل انجمن خود دعوت نمود . همه جمع شدند . ابليس نزول آيه فوق را به آنها گفت و اظهار نگرانى كرد و از آنها كمك خواست .

يكى از ياران او گفت : من با دعوت انسانها از اين گناه به آن گناه ، اثر اين آيه را خنثى مى كنم ، ابليس ‍ سخن او را نپذيرفت . ديگر پيشنهادى شبيه او كرد، باز پذيرفته نشد. تا اينكه در ميان شيطانها، شيطان كهنه كارى به نام « وسواس خنّاس » گفت : پيشنهاد من اين است فرزندان آدم را با وعده ها و آرزوها آلوده به گناه مى كنم ، وقتى كه مرتكب گناه شدند، خدا را فراموش كرده و بازگشت به سوى خدا را از خاطر آنها محو مى گردد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: